Vanochtend stond ik voor de spiegel.. zoals elke dag.. Ik maakte me klaar voor een uitvaart. Ik stylde mijn haar, voorzag mijn gezicht van de nodige make up en controleerde nog 1 keer of m'n kleding goed zat. Check check dubbel check zeg maar. Ik mopperde nog een keer op de hond omdat hij mijn aandacht vroeg waar ik eigenlijk geen tijd voor had, propte snel de vaatwasser vol...
En al haastend keek ik nog 1 keer in de spiegel voordat ik de deur achter me dicht zou slaan toen ik ineens besefte dat de nabestaanden ook voor de spiegel hadden gestaan vanmorgen... zenuwachtig en of verdrietig zich klaarmakend voor het afscheid zich afvragend: Zit mijn haar netjes? Zit mijn make up wel goed...? Is mijn kleding goed...? Zij maakten zich klaar om afscheid te nemen van hun geliefde....
En ik.....? Ik had haast want het had gesneeuwd, dus de auto moest nog even schoon gemaakt worden en moest ik ook nog tanken want dat was vandaag weer goedkoper dan gister...
Mijn hoofd zei ineens dat ik even kalm moest doen.
Sta even stil bij wat je aan het doen bent Rianne!!! Deze nabestaanden maaken zich klaar om afscheid te nemen. Voor hun stond/staat de tijd even stil...
Mijn werk is nooit vanzelfsprekend. Ik neem het nooit voor lief. Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik dit mag doen.
Net voordat de deur met een grote klap in het slot zou vallen hield ik hem tegen. Ik nam een teug koude lucht pakte de klink en sloot zachtjes de deur achter me. Kalm en rustig stapte ik naar buiten. Op naar een liefdevol afscheid...
Rianne Pomper
Rianne bij afscheid