Mijn hart huilt…
Als uitvaartbegeleider kom je bij mensen thuis wanneer zij het meest kwetsbaar, verdrietig en geëmotioneerd zijn, tijdens het verlies van hun dierbare. Soms leggen die nabestaanden hun hele ziel en zaligheid in de handen van jou als uitvaartbegeleider. Ze grijpen zich vast aan je. Zij zien jouw als een baken want jij bent immers “de expert”.
Hoe moet je op dit moment nu de nabestaanden begeleiden als wij niet bij deze mensen thuis mogen komen om de uitvaart te bespreken? Hoe zorg je ervoor dat de nabestaanden jouw volledig kunnen vertrouwen, en op je mogen bouwen als je elkaar niet hebt ontmoet?
Geen aanraking, geen ogen die elkaar kruisen, geen begrijpende knik… geen stilte aan de tafel… …Als alle zichtbare vormen van medeleven wegvallen en wij als uitvaartbegeleiders in het begin alleen telefonisch ons medeleven kunnen tonen…
Allereerst voor de verdrietige manier hoe nabestaanden nu afscheid moeten nemen. En ten tweede omdat het niet staat voor wie ik ben en wil zijn als uitvaartbegeleider.
Maar met de middelen die we hebben proberen wij zo goed mogelijk met de nabestaanden mee te denken, mee te buigen en te anticiperen op de veranderingen van de overheid en RIVM soms elke dag! Want we hebben onze plicht om voor onze veiligheid te staan. En dat van een ander!
En laten we hopen dat we dit virus snel kunnen verslaan en deze periode achter ons kunnen laten, om weer te mogen doen wat we in ons hart zo graag willen namelijk:
Letterlijk er zijn voor de nabestaanden ♡
Comments