De regenboog staat symbool voor vrede, hoop, troost, een lichtpuntje in donkere tijden en als een brug tussen hemel en aarde.
AFSCHEID
Het was een gure dag in Maart. De dag dat ik het afscheid mocht begeleiden van een man die veel te vroeg was gestorven. Toen ik aan kwam rijden bij het woonhuis lagen de oprijlaan en de tuin vol met bladeren, een troosteloze aanblik. Het gaf het beeld weer van het gevoel dat binnen in huis heerste.
KOUD EN GUUR
De wind sneed in m’n gezicht toen ik via het tuinpad naar de achterdeur liep. De grote camper stond onder een afdak, te wachten op het voorjaar, te wachten om er weer op uit te gaan samen, te wachten op wat niet meer kwam.
SAMEN TOT HET EINDE
Meneer was ziek geworden, alle plannen die het echtpaar had waren abrupt van tafel gegooid door deze vreselijke ziekte. Kostbare tijd samen thuis restte. De ziekte greep snel om zich heen. Meneer stierf thuis in zijn veilige omgeving in het bijzijn van zijn vrouw. Hij wilde opgebaard worden in de woonkamer tussen zijn eigen spulletjes. Zijn vrouw was liefdevol elke dag om hem heen. Praatte tegen hem, vertelde hem hoe ze zich voelde, en uitte haar verdriet. Meer dan 40 jaar waren ze samen geweest. Tot het laatst toe waren ze samen. Het echtpaar had geen kinderen. Met veel liefde kwamen vrienden en familie elke dag even bij het echtpaar thuis, zo ook de tweelingbroer van meneer, ze waren altijd heel hecht geweest.
DE DAG VAN HET AFSCHEID
De week van afscheid nemen kwam ten einde. En na alle voorbereidingen voor de uitvaart geregeld te hebben kwam het onvermijdelijke; DE dag van het afscheid en de begrafenis. Een eenvoudige plechtigheid was de wens van meneer. Eenvoudig, maar beslist warm en liefdevol. Er werden vele herinneringen gedeeld maar vooral gesproken over de vele mooie uitstapjes met de camper.
DOOR WEER EN WIND
Eenmaal op de begraafplaats was het nog steeds guur, de hemel huilde; Het regende pijpenstelen toen wij de gang naar het graf liepen. Iedereen was diep in zijn jas gedoken en vanonder paraplu’s die stevig heen en weer trokken door de harde wind liepen we richting zijn laatste rustplaats. Bij het graf tilden familieleden de uitvaartkist van meneer op het graf…en vanaf dat moment werd plots de regen minder hard en de wind ging liggen. Vanuit het niets kwam de zon door die donkere lucht heen. En ineens was daar die regenboog.. 1 troostende regenboog. Terwijl de nabestaanden eerst met gebogen hoofden rondom het graf stonden, zag ik de regenboog en attendeerde ik de mensen hierop. Samen keken we een aantal seconden naar dit natuurverschijnsel, zo prachtig, zo troostend en zo helend. Iedereen was muisstil en met zijn eigen gedachten bij deze gebeurtenis. Terwijl we gezamenlijk naar de lucht keken verscheen daar de tweede boog. Twee regenbogen … Een dubbele regenboog, een dubbele verbinding: Verbinding tussen de man en zijn vrouw of de verbinding tussen de tweelingbroers.
SPRAKELOOS EN STIL
Het zonnetje verwarmde ons zelfs een beetje. Er werden foto’s gemaakt van dit prachtige natuurverschijnsel. Terwijl we terugliepen naar het uitvaartcentrum praatte iedereen over de regenbogen; Zo troostend, zo helend en zo verbindend. Dit moment nemen de nabestaanden mee in hun gedachten en in de rest van hun leven. Zo bijzonder om dit te mogen meemaken, om dit te mogen voelen … meneer was overleden.. maar die verbinding blijft voor altijd…♥